We hebben een nieuwe computer. Of eigenlijk moet ik zeggen, manlief heeft een nieuwe computer. Voor mij was die oude nog goed genoeg, maar ja de meningen waren daarover verdeeld. En toen kwam er ineens, geheel toevallig, een mooie aanbieding voorbij, die we niet konden laten gaan, aldus manlief, dus vandaar dat we nu een nieuwe computer hebben. Geen makkelijke-uit-het-zicht-op-te-ruimen-laptop, nee zo'n kast met een scherm erbij.Die je natuurlijk niet in kunt klappen en die pontificaal in de woonkamer staat te pronken. Gelukkig zit onze 'computerhoek', want die hebben we dus ook, achter een muurtje en springt die nieuwe computer compleet met breedbeeldscherm niet zo in het oog. Ook het tweede breedbeeldscherm valt dan dus minder op, want ook dat scherm is geen makkelijk-uit-het-zicht-op-te-ruimen-scherm.
Manlief kwam beretrots thuis met de nieuwe aanwinst. Waar mannen al niet blij van worden. Maar ja, dat zal hij ook wel denken van mijn zoveelste paar schoenen dat heerlijk loopt of die ene mooie vaas met bijpassende accessoires waarvan ik er al een had, maar die toch net even anders was. Manlief was in ieder geval heppie-de-peppie. Ik wat minder toen ik zag wat voor niet-makkelijk-uit-het-zicht-op-te-ruimen-dingen hij naar binnen sjouwde en wat er nog in de computerhoek stond aan -nog-uit-te-zoeken-en-op-te-schonen-apparten. Ik mopperde al dat als er iets nieuws binnenkwam, er ook iets ouds weg moest. Jaja, dat zou hij ook gaan doen. Toen hij het tweede scherm naar binnen droeg, vroeg ik me verbaasd af of hij twee computers had gekocht. Nee, bij deze computer horen twee schermen.
Oh, dat is mooi, antwoordde ik, dan kan er een computer voor ons dienen en de andere voor de kinderen. Ik werd er zowaar een beetje blij van. Van die nieuwe computer. Manlief ging aan de klus. Oude computers werden losgekoppeld en op de eettafel gezet. Nieuwe computers werden op hun plek gezet en de computerhoek kon worden ingericht. Het was bijna Jan de Bouvrie himself, maar dan gespecialiseerd in computerhoeken. Ik bladerde tevreden mijn boekje verder door. Na een tijdje riep manlief of ik even wilde komen kijken wat ik van de inrichting vond. Natuurlijk vielen die twee breedbeeld televisies het eerste op. Als een blij kind, keek manlief mij aan. Wat vind je er van? Grmpf, het is wel even wennen hoor. Welke is voor de kinderen? knorde ik. Het blijven tenslotte foeilelijke apparaten.
Voor de kinderen? Hoe bedoel je? Manlief was verbaasd. Nou, we zouden er toch een voor de kinderen doen...oh nee, zuchtte ikzelf al. Dan moet je natuurlijk ook twee torens hebben. Tja, blont he? En niet computertechnisch ingesteld, dan krijg je dat. Maar nu was ik verbaasd. Waarom hebben we dan twee schermen? Nou, toen had ik het echt bewezen dat ik a-computicaal ben en blonT. Dat is tegenwoordig zo, aldus manlief. In het bedrijfsleven hebben ze dat allemaal. Maar we hebben hier toch geen bedrijfsleven, maar een privéleven? Manlief zuchtte eens diep. Wist ik dan echt niet dat dat veel prettiger werkte, twee schermen? Nee, ik kon me er echt niks bij voorstellen. Wat doen je dan? Kun je dan sneller of harder werken ofzo? Manlief zuchtte nog eens wat dieper. Nee, dat is veel makkelijker. Hoezo dan? Het kwartje viel nog steeds niet. Ik zag nog steeds alleen die twee mega grote, zwarte schermen staan. Nou, dan kun je een pagina openen op het ene scherm en op het andere scherm zet je dan een programma open. Dat werkt veel effectiever. Huh??
Het is dus eigenlijk voor luie mensen, vroeg ik. Vol minachting knorde manlief, jij zou een goede zijn voor het bedrijfsleven. Maar niet heus. Voor luie mensen, hoe haalde ik het in mijn hoofd. Nou, eigenlijk is het toch zo, zei ik. Je kunt toch gewoon makkelijk met je muis, de ene pagina onder de andere pagina vandaag halen. Waarom zou ik daar twee computers voor nodig hebben. Twee beeldschermen, corrigeerde manlief. En dan werk jij toch met een scherm? Maar dat is nu dus net het punt. Ik weet niet welk scherm ik aan moet zetten, dus doe voor de zekerheid maar allebei. Dus nu zie ik vanuit mijn ooghoek continue een blauw scherm. En net was ik zomaar het pijltje van mijn muis kwijt. Ik bewoog hem zoekend over de pagina, maar ik zag het ding nergens bewegen. Tot er in mijn ooghoek ineens iets wits over het blauwe scherm flitste. Zat dat pijltje van mijn muis toch zomaar op het andere beeldscherm. Verbazingwekkend hoe dat ding gewoon overspringt van het ene naar het andere scherm. Dat dat tegenwoordig allemaal kan. Oei, nu klink ik vast alsof ik in 1930 ben geboren.
Maar goed, eerlijk is eerlijk. Ik type deze blog nu ook op de nieuwe computer. Het is even wennen, maar uiteindelijk went het vanzelf. Een blanco, blauw scherm naast het scherm waarop je werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten