Vakantie

Zondagochtend een uur of half tien. We zitten in de auto onderweg naar een dierentuin. Het is een kleine drie kwartier rijden, maar het lijkt een eeuwigheid. Daan heeft besloten dat hij die dag geen zin heeft in een autoritje en is na tien minuten gestart met een oorverdovend gekrijs en gebrul.. Ontroostbaar, boos en vooral niet bereid tot stoppen. Gijs zit er naast, maar kijkt hem zonder blikken of blozen aan om vervolgens zijn knuffels te pakken en uit het raampje naar buiten te staren. Juul slaapt, wat ons erg verbazen, aangezien je normaal maar te hard de voordeur dicht hoeft te doen en ze is wakker. Blijkbaar slaapt ze erg fijn met deze vorm van achtergrondgeluid.

En wij? Wij zitten totaal overstressed voorin. Bart rijdt en geeft Daan af en toe een snauw dat hij stil moet zijn, dat hij zich zo niet op de weg kan concentreren. Hij verzucht naar mij dat dit echt de laatste keer is geweest dat Daan mee mag als we weg gaan. Ik probeer Daan te paaien door hem een 'koek' aan te bieden of zijn weggegooide tuut en pop voor de tigste keer in een onmogelijke houding achter mijn stoel vandaan te vissen. Ik wijs naar buiten naar de koeien, maar Daan zet zijn volume nog geen ieniemienie klein beetje lager. Hij krijst gewoon door. Hij zit totaal bezweet in zijn autostoel en visioenen van de terugrit met nog maar twee kinderen in de auto doemen op. Waar die derde dan is gebleven? Voor de zoveelste keer komt de vraag 'waarom wilden we ook alweer, net als een normaal gezin, een gezellig dagje weg met zijn allen?' in me op. Het antwoord moet ik je helaas verschuldigd blijven.

Een half jaar later rijden we toch met twee kinderen in de auto op weg naar onze vakantiebestemming. Het derde kind, Daan, is bij opa en oma achtergebleven. We durven het niet aan om met Daan een lange autorit te maken. Laat staan dat we met hem op vakantie durven te gaan naar Zuid-Frankrijk. Stel je voor dat hij daar niet kan aarden? Het niet naar zijn zin heeft en zijn draai niet kan vinden? Stel je voor wat een horrorverhaal het zou worden als we een dag na aankomst weer terug zouden moeten vanwege Daan. Hebben we net die moeizame autorit met een krijsend kind op de achterbank en twee jengelende kinderen ernaast gehad, krijgen we het daarna dubbel en dwars nog een keertje. Nee, na lang denken, veel praten, vooral ook nog veel negatieve herinneringen aan autoritjes, hebben we besloten om een week zonder Daan op vakantie te gaan. Mijn hart is gebroken, ik voel me een verrader, ik voel me gemeen, ik voel me intens verdrietig en bovenal voel ik me niet compleet. Desondanks zetten we toch door. Het wordt een rustige, ontspannen vakantie ondanks de zorgen die we dan hebben om ons vierde kindje, Pleun, van wie ik dan bijna twintig weken zwanger ben.

Een maand geleden. Het is midden in de nacht, we maken Daan wakker en vertellen hem dat we op vakantie gaan. Hij is meteen klaarwakker. 'Kansie,kansie' roept hij enthousiast niet wetende wat vakantie nou precies inhoudt. Maar blijkbaar is het iets heel leuks, want iedereen praat er enthousiast over. Bovendien gaat iedereen mee en hij is geen uitzondering. Na ruim veertien uur rijden, komen we op onze bestemming aan. Zuid-Frankrijk. We zijn allemaal gaar en moe, maar Daan heeft zich voorbeeldig gedragen. Hij keek een filmpje, deed een dutje, keek naar buiten, maakte ruzie, pakte zijn kadootjes blij verrast uit, at een snoepje, zeurde om nog een snoepje. Kortom hij deed de dingen die de andere drie ook deden. Niks geks, niks ongewoons en bovenal geen gekrijs!

We hebben een heerlijke vakantie gehad. Vooral veel gezwommen, gespeeld op het strand en lekker gerelaxed. Echt een vakantie zoals we voor ogen hadden. Mooi weer, lekker eten, leuke camping. Zo zouden we nog wel een paar weken kunnen blijven. Ondanks dat alles zo supergoed gaat met Daan, zijn we toch een beetje zenuwachtig voor de terugrit. Maar weer doet Daan ons versteld staan. Hij gedraagt zich voorbeeldig. Het lijkt of hij snapt wat er van hem verwacht wordt, dat hij niks meer en niks minder is dan de andere drie kinderen en dat ver weg op vakantie nu eenmaal lang autorijden is. Het kwartje is bij hem gevalen. We kijken terug op een zeer geslaagde vakantie, zo eentje waar we nog heel lang op kunnen teren.

Twee weken later vertrekken we weer op vakantie. Deze keer gaan we nog een stukje verder weg. We gaan naar Hongarije, naar het vakantiehuis van opa en oma. Ook deze keer gaat alles erg goed, de heenrit verloopt niet anders dan toen we naar Frankrijk reden, de terugrit gaat verbazingwekkend goed. We vertrekken om tien uur 's avonds en Daan valt vrijwel meteen in slaap. Hij wordt om half zeven 's morgens wakker. Het is nu nog maar een paar uurtjes rijden en we zijn weer thuis.

Dat Daan ook heeft genoten van de vakantie blijkt een paar dagen na terugkomst uit Frankrijk wel. Nadat we zaterdagnacht terug zijn gekomen uit Frankrijk, breng ik Daan maandag weer naar school. Eerst brengen we Gijs weg, daarna is hij aan de beurt. In de auto kletst hij veel, vooral tegen zichzelf. Maar dan ineens hoor ik hem vragen: 'mama, semmuh?' 'Nee Daan, we gaan niet zwemmen.' 'Trand pleejuh'. 'Nee Daan, we gaan ook niet op het strand spelen. We gaan naar school.' 'Niet' zegt Daan duidelijk, 'ikke kansie'.