V.

Afgelopen maandag kregen we bezoek. Nu krijgen we wel vaker bezoek, dus dat was niks vreemds. Maar afgelopen maandag kwam V op bezoek. V is niet zomaar iemand, maar V is voor ons eigenlijk een beetje een kijkje in Daan zijn toekomst. V is namelijk ook een bijzonder mens. Geen bijzonder kind meer, maar een bijzondere, volwassen man. Bart en ik kennen V al van heel lang geleden. We hadden allebei een bijbaantje bij de supermarkt en V kwam daar, in het kader van de normalisatie, ook werken. Hij mocht de winkelwagentjes mee binnen halen en de flessenband sorteren. Dat waren destijds wel zo'n beetje zijn belangrijkste taken. Inmiddels zijn daar vele andere taken bijgekomen en V is een begrip voor deze supermarkt. Hij hoort er helemaal bij.

Naarmate de jaren voorbij gingen, kregen Bart en ik een andere baan en stopten we met ons bijbaantje. het kontakt met V bleef echter. We kwamen elkaar tegen met carnaval, dronken samen een colaatje en aten een frietje en V glunderde en liet aan iedereen weten dat hij ons kende van de supermarkt. Hij had ook 'normale' vrienden. En wat was hij trots dat wij hem zomaar hadden getrakteerd. Bart mocht als dank daarvoor met hem, en alle andere bijzondere mensen, mee in de polonaise. Een dubbele bofferd die Bart, want toen het liedje was afgelopen, mocht hij zomaar nog een keer mee met V in de polonaise.

Ieder jaar sturen we V een kaartje met zijn verjaardag en ook een kaartje met kerstmis. V belt ons zelf met enige regelmaat op en nodigt zichzelf dan uit. Eerst nog bescheiden voor een kopje koffie, later met de vraag of hij ook mag blijven eten, want dat vindt hij wel gezellig. En of het dan ook friet kan zijn, want dat lust hij graag. Hij mag blijven eten en natuurlijk eten we dan friet. Heerlijk dat je zo recht door zee op je doel afkoerst. Geen zin om dit keer thuis te blijven op je woongroep, dan bellen we even een paar mensen en hoppa zomaar een middagje weg, inclusief eten. Zo wordt een saaie middag toch nog ingevuld door een leuk uitstapje.

Maar waarom doen we dit allemaal? Met de mensen waarmee we destijds hebben samengewerkt is het kontakt toch ook verwaterd? V heeft echter een bijzonder, speciaal plekje in ons hart. Wisten we vijftien jaar geleden al dat hij voor ons het kijkje in de toekomst zou worden? V is namelijk zoals wij hopen dat Daan wordt op die leeftijd. Als we naar V kijken, zien we een stukje van hoe we hopen dat Daan dan is. Qua ontwikkeling, qua woongroep, qua werk, qua sociaal leven. Eigenlijk op alle gebieden wel. Als we praten over Daan en zijn toekomst, spreken Bart en ik eigenlijk altijd de wens uit dat we hopen dat Daan wordt zoals V. V heeft, naar wij denken, een gelukkig leven, heeft het druk met allerlei zaken. Is zelf mondig genoeg om zijn dagen in te vullen, heeft een leuke baan, vrienden en zelfs een vriendin. Hij heeft een leuke en vooral niet onbelangrijk, stabiele woonplek, waar hij al jaren woont. Is mobiel en kan zelfstandig op de fiets naar zijn werk. Hij draagt op zijn manier een steentje bij aan de maatschappij, maar beseft niet hoe hard en wreed de maatschappij is. Natuurlijk kan er nog heel veel gebeuren in al die jaren, voordat Daan de leeftijd heeft bereikt die V nu heeft, maar voor ons is het een stukje hoop en houvast. Kijken we naar V, dan zien we een gelukkige, volwassen man en dat is uiteindelijk ook hetgeen wij wensen voor Daan. De toekomst zal het ons leren..