Esther-Claudia

Hai Claudia,

Welkom op ons BLOG.

Wat een binnenkomer, ik moest er echt even voor gaan zitten.

Er kwam geen einde aan je verhaal……

En meteen snapte ik je dus ook.

Ik heb dat ook,als ik éénmaal begin met schrijven kan ik er eigenlijk niet meer mee ophouden.

Ik bedenk weer van alles terwijl ik schrijf en ik beleef alles ook nog eens opnieuw in mijn hoofd.

Van het één kom je op het ander…

Soms is dat leuk en soms ook helemaal niet.

Van de week vond ik op zolder een stapel oude dagboekjes.

Het waren schriftjes die de juffen van Joris op school bijhielden.

Iedere dag schreven ze een kleine verhaaltje op zodat ik weer een beetje op de hoogte was van het wel en wee van Joris. Joris vertelde, toen ook al, zelf heel weinig, over school.

Ik pakte een willekeurig schriftje, er dwarrelde een foto uit.

Hij viel op de grond, een foto van een  klein, bruingebrand peutertje. Zijn, toen al grote voeten, in het witte zand en op de achtergrond een blauwe zee. Ik kon het zeebriesje bijna voelen, terwijl ik daar op mijn zolder stond.

Ik was verloren!

Ik ging erbij zitten pakte alle boekjes en bladerde, las, rook, voelde en proefde die tijd van toen.

Ik kon er niet mee ophouden.

Ik las dat hij zo weinig zei. Dat hij weinig contact zocht met de andere kinderen maar des te meer met de volwassenen in de buurt. Ik las dat hij bang was voor nieuwe dingen, geen initiatieven nam en heel afwachtend was.

Ik las dat ze hem niet goed konden peilen. Soms deed hij iets heel goed, wat ze niet hadden verwacht. Soms deed hij iets niet, wat ze óók weer niet hadden gedacht.

Maar tussen al die regels door las ik dat ze het een mooi mannetje vonden, dat ze smolten voor zijn mooie grote bruine ogen en dat ze een speciaal plekje hadden voor hem, in hun hart.

IK las ook al mijn eigen verhalen want ook toen al schreef ik alles op. Mijn aantekeningen naast die van de juf…

Ze hadden één grote overeenkomst. De liefde voor Joris.

En nu ineens is Joris twaalf. Een lange slungel met nog steeds grote voeten maar minder blonde haren….

Ik stond op en rekte me uit.

Ik had het koud gekregen op de zolder. Uren waren voorbij gegaan en ik had het niet eens in de gaten gehad.

Al bladerend in die oude schriftjes kwamen alle jaren van blijdschap, zorg, ellende, verdriet, lol, liefde en geluk weer voorbij…….

Ik kon niet ophouden met duiken in de herinneringen.

En zo is het denk ik met ons, wij, ouders met bijzondere kinderen.

Wij houden nooit op.

Niet me zorgen, niet met zorgen hebben, niet met huilen maar óók niet met lachen en zeker niet met houden van…

En ik, ik dus ook niet met schrijven.

Soms ratel en ratel ik maar door en weet je wat zo leuk is, ik krijg tegenwoordig  ook altijd antwoord.

Niet meer alleen van een schooljuf, zoals toen.

Nu ook van velen anderen.

Meestal van Willemien maar ook steeds vaker van andere mensen.

En zoals ik laatst las:

• De pen is machtiger dan het zwaard.

En dat lijkt mij een mooie reden om door te blijven schrijven. En dat ik niet kan en wil stoppen is dus helemaal niet erg!!!

Nu jij weer……….. ik zit er klaar voor!!

Hoi Esther,

Dat was dan zeker een lekkere binnenkomer, ik heb er niet eens bij stil gestaan dat het misschien wel een heel lang stuk werd. Het is geschreven zoals ik ben, in het echt ben ik ook zo. Een flapuit, een kletskous, het maakt niet zoveel uit met wie. De mensen die me kennen en de blog hebben gelezen, gaven vaak de reactie ‘ik herken jou er echt in’.  Of ze dat positief bedoelden, heb ik maar niet gevraagd.

Ik heb het echter tig keer overgelezen en toch iedere keer dacht ik weer ‘ja, dat moet er echt in’ of ‘nee, dat kan niet korter, dan wordt alles uit zijn context gehaald’. Als ik eenmaal bezig ben, dan is er ook geen houden aan. Ik kan dan blijven typen, zoals jij ook zegt, van het een kom je op het ander. Er komen weer herinneringen boven, je beleeft alles weer een keer opnieuw. Een computer geeft ook geen respons. Die trekt geen lang gezicht, als je weer eens met je verhaal begint. Die zucht niet of humt niet, terwijl je aan zijn/haar houding merkt dat het hele verhaal ze totaal niet boeit en interesseert. Papier is geduldig, op papier kan je alles kwijt wat je bezig houdt. Zo worden Daan en ons gezin wel ineens interessant en de moeite waard. De gedachte dat de ongeïnteresseerde mensen waarschijnlijk niet eens de moeite nemen om het te lezen, die verdring ik. Tenslotte ben ik het een stukje kwijt door het van me af te schrijven. En er zijn vast wel andere die het wel de moeite waard vinden om over ons te lezen.

Soms denk ik weleens dat we eigenlijk ook helemaal niet interessant zijn. Vaak kan ik die gedachte ombuigen naar een positieve gedachte, maar je hebt weleens van die dagen…..en dan denk ik dat dus. Want wat is er nou toch leuk aan om te horen dat Daan ‘vies weer’ kan zeggen, als ik zeg dat hij niet naar buiten kan, omdat het regent.  Of dat hij weer om vier uur wakker was vannacht en niet meer wilde slapen, maar ons ook niet meer liet slapen. Dat hij zijn driewieler heeft gekregen en zo goed zelf kan fietsen en sturen en glundert van trots. Of die ene keer dat hij zomaar met de pot mee heeft gegeten, helaas bleef het bij die ene keer, maar hij heeft het wel een keer gedaan.  En dat hij een groepje vooruit is gegaan op zijn ‘school’, hij zit nu in een andere groep, want hij was op zijn vorige groep ‘uitgeleerd’.

Zolang we maar mee kunnen praten over wat als ‘normaal’ wordt gezien. Dan is het goed. Een beetje ‘praatje pot’ zoals mijn man dat noemt. Gewoon over de school van onze oudste, de streken van  de middelste en de ontwikkelingen van de jongste. Daar kunnen mensen iets mee, daarin herkennen ze wel iets van hun kind. Daar kunnen ze mee concurreren, welk kind het eerste is, het snelste of het meeste kan. Bij Daan kunnen ze dat niet,Daan doet alles op zijn eigen tempo en vooral op zijn eigen manier.

 Misschien dat ik daarom ben gaan schrijven over ons gezin, over ons kind. Daan verdient tenslotte zoveel meer. Hij doet het supergoed, het is een geweldig kind en ik wil dat anderen dat ook zo zien, hem begrijpen en hem accepteren zoals hij is. Want ondanks dat hij in zijn eigen wereld leeft, is hij nog erg de moeite waard. Hij is speciaal en bijzonder op zijn eigen manier, ook al past die manier dan niet binnen de kaders van ‘normaal’. Maar zoals een leerkracht vroeger eens vroeg ‘wat is eigenlijk normaal?’

 Ons kind is bijzonder en zorgt dan ook voor bijzondere herinneringen. Niet alleen herinneringen aan hem of aan ons gezin, maar ook aan mezelf. Ik ben veranderd, maar ik denk wel in positieve zin. En ook al pas ik niet meer binnen het kader van ‘normaal’,  ik voel me hier prima bij.