Gemeentebezuiniging

Gisteren viel er een brief op de deurmat. Van de gemeente, waarin werd gemeld dat we voortaan een eigen bijdrage voor de fiets van Daan moesten gaan betalen. Een gevoel van verdriet en boosheid welde in me op. Niet eens zozeer om die eigen bijdrage, maar wel om de reden er achter. Bezuinigingen! Verkeerde bezuinigingen in mijn ogen. Wie laat er nu toch een draaiend huis bouwen? Het ziet er niet uit, de tuin er omheen is niet aangelegd en het huis zelf is vergelijkbaar met een net gebouwd nieuwbouwhuis, maar dan spuuglelijk.Of wie verbouwt een oude bioscoop om er vervolgens een of ander typetje een voorstelling te laten geven. Dat typetje dat het heel gewoon vindt om mensen met een beperking bespottelijk te maken, tenslotte speelt hij er zelf ook een. En wat het nog fraaier maakt, het typetje komt niet, net nu heel de verbouwing klaar is...applaus voor Adje.

De bezuinigingen doen me verdriet, het maakt me boos. Ik kan hele dagen lopen huilen, de zorgen om Daan worden groter en groter. Hoe moet het toch met ons kind? Willen ze dan niet dat hij later mee kan draaien in de maatschappij? Dat hij op zijn eigen manier toch een stukje mee helpt aan een prettige samenleving waarin er plek is voor iedereen? Is het voor hem niet belangrijk dat hij een prettig leven heeft en dat hij het gevoel heeft ook iets te betekenen? Willen ze niet zoveel uit hem halen als er in zit? Moet hij onderpresteren, niet te lastig zijn en bovenal niet teveel geld kosten? Want geld, dat is waar het tegenwoordig om draait. Alles kost geld, maar wat het mag kosten dat beslissen uiteindelijk de belangrijke piefen in Den Haag of zoals in de brief van gisteren, het college.

Bovenop de zorgen die we al hadden, komen weer meer zorgen. Hoeveel kan een mensen nog aan? Bovenop het verdriet dat we al hadden, komt nog meer verdriet. Is ons kind niet de moeite waard? Stelt hij niks voor? Is hij niet bijzonder zoals hij is? Het is tenslotte maar een kind met een beperking. Die snappen toch niks, die hebben geen emoties, die zijn alleen maar een last en leveren al helemaal geen geld op. Ze kosten alleen maar geld, veel geld. En dat ze ook recht hebben op een fatsoenlijk leven, wordt voor het gemak maar vergeten. Ik krijg er gewoon hoofdpijn van. Al dat gepieker, het geregel, het verdriet en de zorgen. Nooit meer onbezorgd leven, altijd weer die strijd, die ene MAAR...

 Daan is kwetsbaarder, we moeten hem weerbaar maken, we moeten voor hem zorgen en strijden, zodat hij later ook een fijn leven heeft. Waarin hij ook naar school kan, een baan kan vinden, een prettige plek om te wonen krijgt. En dat hij op zijn eigen manier een steentje bijdraagt aan de maatschappij. We moeten laten horen en weten dat hij er is. Dat Daan ook een mens is, een stem heeft. Wij zijn zijn stem, wij moeten ons laten horen, maar wij zijn ook kwetsbaarder, ook wij moeten weerbaar worden. Wij moeten onze stem laten horen, voor ons kind, voor alle andere bijzondere kinderen en mensen. Alleen op dit moment is mijn stem verdwenen, ik kan het niet meer. Ik kan niet meer praten en opkomen voor ons kind. Mijn energie om te vechten is ver beneden peil gezakt, het voelt als vechten tegen de bierkaai. Wat schiet ik er mee op? Ons kind is het allerbelangrijkste, maar soms, heel soms heb ik het gevoel dat alleen wij dat vinden….