Gebroken voet

Gijs heeft zijn voet gebroken. Nu zit hij tot net onder zijn knie in het gips. Hij hobbelt al hinkelend of met krukken door het huis. Hoe het is gebeurd? Dat is een lang verhaal. Ik kan natuurlijk heel kort vertellen dat hij ongelukkig is gevallen met wave-boarden aan zee, maar dan is mijn blog wel erg kort. Nee, ik schrijf de sappige variant voor degene die meer willen lezen.

Een tijdje terug zag Gijs een jongen aan zee met een waveboard. Eusj, dat is cool, zei hij. Het zag er ook erg leuk uit en Gijs besloot ook zo'n board te gaan kopen. Voor op vakantie. Ik kon hem gelukkig uitleggen dat dit alleen aan zee kon, want je hebt er golven voor nodig. Maar toevallig kwamen we nog een keer aan zee. En ook weer toevallig had het vriendje bij wie we op visite waren, zo'n waveboard. Dus Gijs zag zijn kans en sprong er op. Helaas voor hem, viel hij er eigenlijk net zo hard weer af en kwam daarbij erg ongelukkig ten val. Naar huisartsenpost, doorgestuurd naar het ziekenhuis, foto, voet gebroken, drie weken gips.

Maar er gaat meer aan vooraf. Gijs is motorisch niet zo handig, om maar gewoon onhandig te zeggen. Een eigenschap die hij duidelijk van zijn moeder, lees ik, heeft geërfd. Hij is net zo soepel en lenig als zijn moeder. Maar eigenlijk zijn wij een beetje stijf, voorzichtig en a-sportief.  Een combinatie van deze eigenschappen lijdt vaak zelden tot iets goeds. Vaak wel tot iets grappigs, maar daar kom je pas later achter. Op de momenten zelf is het allesbehalve grappig.

Zo dacht ik vroeger dat ik (eindelijk) kon touwtje springen. Ik had goed gekeken naar alle andere springtouwende kinderen en ging bij ons in de achtertuin aan de slag. Mijn vader was ook buiten en ik vroeg of hij wilde kijken hoe goed ik al kon touwtje springen. Het is dat mijn vader erbij was, anders had niemand mij geloofd. Ik pakte het touw vast en sprong. Vervolgens kwam ik met zo'n harde klap op de stenen terecht dat mijn beide knieën, beide handen en mijn kin kapot waren. Mijn vader schrok, maar kon ook met moeite zijn lachen in houden. Wat was er namelijk mis gegaan? Toen ik sprong deed ik mijn benen krom om over het touw te springen. Ik vergat echter om mijn benen weer recht te doen en viel dus met kromme knieën op de stenen. Erg pijnlijk en het heeft lang geduurd voor ik weer een poging waagde. Maar het is een verhaal wat nog altijd wordt verteld.

Zo ook die keer dat we op vakantie waren. Ik mocht samen met mijn zusje ons tentje zelf opzetten. Mijn zusje hield het al gauw voor gezien, maar ik ging door en sloeg de ene na de andere haring in de grond. Tot ik een haring erg scheef de grond in sloeg en vond dat dat beter kon. Ik besloot de haring eruit te trekken. Met een klap rolde ik achterover. Een enorme pijn schoot naar mijn lip. Bloed stroomde over mijn hand. Ik had een tand door mijn lip ofzo. De spiegel liet me iets anders zien. Ook mijn ouders vertelde een ander verhaal. Met de haring eruit trekken heb ik de hamer tegen mijn gezicht aan geslagen. De rest van de vakantie heb ik met een dikke gezwollen en blauwe lip rondgelopen. 

Maar ik heb nog nooit iets in het gips gehad. Daarvoor moet je bij Bart zijn. Hij is ervaringsdeskundige op het gebied van ziekenhuis en gips. Volgens zijn moeder had hij een 10-ritten kaart van het ziekenhuis en die moest binnen twee weken vol zijn. Helaas was dit niet over toen hij ouder werd, maar het werd wel minder vaak. Tel daar dan ook nog even bij op dat Gijs denkt dat hij iets meteen de eerste keer al kan. Je hoeft daarmee niet te oefenen, zoiets gaat vanzelf. Dat jongetje sprong tenslotte ook op zijn wave-board en bij hem lukte het ook meteen. Dat dat kind tig keer was gevallen en al jaren had geoefend ging er bij hem niet in. Hoe moeilijk kan zoiets nou zijn?

Dus nu kennen jullie de uitgebreide variant van Gijs zijn gebroken voet. Het is gewoon een combinatie van Bart en mij, maar dat wisten we natuurlijk al negen jaar. We hebben er in ieder geval weer een verhaal bij wat we later op verjaardagen steeds weer kunnen vertellen.