Daan

zaterdag 20 juli 2013

Een dagdeel uit het leven van huize Jansen

Het is 's morgens nog erg vroeg als iedereen langzaamaan uit zijn bed rolt. Ik slaap nog half, als er iemand zachtjes, maar toch dwingend op mijn arm tikt. Wakker worden! Ik ga uit bed en besluit manlief het genot te gunnen van een tweepersoons bed zonder kinderen. Geen ellebogen of knieën meer in je gezicht, een overvolle, dikke en doorgelekte luier tegen je buik en bovenal geen televisie aan. Ik neem de kinderen mee naar beneden. Maar ik ben de onderste trede nog niet af of het is al ruzie. Ik lag hier, nee ik. Gelukkig is de achterdeur nog dicht en zorgen mijn krijsende kinderen er niet voor dat de hele straat wakker is. Ik zet ze rechtop, want in je bed kun je liggen. Daan heeft een meer dan volle luier, die compleet verzadigd is en daarmee is hij lekker op de bank geploft. Hij is daar weggestuurd door zijn zussen en zit nu in de love seat. Mooi! Twee stoelen waarvan ik de kussen hoezen kan wassen. Mocht het gebeuren dat ik me zou gaan vervelen.

Ik begin met het ontbijt. De een wil een boterham, de ander cornflakes en de laatste wil pap. Tegen de tijd dat ik iedereen heb voorzien van een hapje en een drankje, is de eerste alweer klaar en wil nog een boterham. Ik maak een fout en geef hem die. Maar die hoeft hij niet meer. Daan eet tenslotte maar een keer brood. Ik geef hem twee boterhammen in een keer, maar niet twee keer een boterham. Vandaag ben ik dat even vergeten met als resultaat een knorrig en mopperend jongetje dat zijn boterham echt niet meer op gaat eten.

Wat kunnen we gaan doen, is de veelgestelde vraag in die dertig minuten beneden. Hoezo, wat kunnen we gaan doen? Ik verveel me, is het veel gehoorde geklaag in de volgende dertig minuten. Gewoon blijven zitten en wachten tot het overgaat, is mijn antwoord daarop. Ondertussen heb ik kans gezien om de vaatwasser uit te ruimen en de wasmachine, met een natte hoes van de bank, aan te zetten voor een snel wasje. De berg wasgoed die er voor ligt, moet maar even wachten.

Kind1 hangt op zijn rug met zijn voeten tegen de salontafel aan op de bank. Ik schuif de salontafel net iets verder van de bank, zodat de afstand te groot wordt en hij alleen op de bank kan hangen. Kind2 heeft zijn pictobord bekeken en begint te mopperen. 'Ik wil boedejij' Nee, vandaag ben je thuis. 'Nee, hoef nie thuis' is daarop het boze antwoord. Kind3 heeft besloten dat ze buiten gaat spelen.Op haar pictobord hing tenslotte de picto van kiezen. Ze moet alleen nog even kleren aan gaan doen. Maar dit kan ze zelf. Kind4 loopt verveeld met haar duim in haar mond rond. Ze kliert even de poes door hem aan zijn staart te trekken, loopt vervolgens tegen de benen van kind1 aan. De salontafel stond nog net niet ver genoeg van de bank, want met zijn tenen kan hij nog steeds tussen de bank en de tafel hangen. Kind3 mag er niet door van kind1 en zet haar hardste krijsstem op. Kind1 kijkt haar een keer aan en zegt dat ze om kan lopen. Ik grijp in en trek de salontafel nog een stukje verder. Kind1 ploft op de grond, want nu kan hij echt niet meer bij de salontafel. Boos kijkt hij me aan. Je doet me pijn, zegt hij. En jij zat met je voeten op mijn tafel, als je normaal op de bank had gezeten...

Inmiddels is kind3 beneden gearriveerd. In een, werkelijk waar, fantastische creatie. Dikke winterlegging (ergens achter in haar kast gevonden), met daaronder teenslippers, een dun zomerrokje, een t-shirt wat van haar zus is en nu dus als naveltruitje gedragen wordt met daarover heen een zomerhemdje. Volgehangen met alle juwelen die ze bezit, haren zelf gekamd en voorzien van de nodige haaraccessoires staat ze voor me. Haar vestje en de sokken heeft ze in haar handen. Ze is klaar om buiten te gaan spelen. Kind4 besluit ook om naar buiten te gaan, maar moet ook nog kleren aan. Ik loop even mee en tref op de zolder, waar onze beide dames slapen, een berg kleding aan, die ik toch echt in de kast had gehangen. Kind4 kleedt zich aan terwijl ik de kleding van kind3 weer aan de hangertjes in de kast hang. Kind2 staat onderaan de trap te roepen dat hij een koek lust of een snoepje en hij vraagt voor de zoveelste keer of hij naar de boerderij mag.

Kind3 en kind4 gaan buiten spelen. Ze besluiten om een tentje te gaan maken. Ik gok dat het zo'n tien hele minuten goed gaat, maar dan klinkt er ineens oorverdovend gekrijs. Kind3 heeft kind4 een mep verkocht, want kind4 zei dat kind3 niet meer mee mocht doen. Kind4 is ook niet vies van het nodige lichamelijke geweld en heeft even met nagels uitgehaald. Ik haal twee kinderen naar binnen, zet ze voor straf op een stoel en mopper dat ik dit niet leuk vind. Ondertussen hangt er een echo in onze kamer, want kind2 herhaalt alles wat ik zeg en sluit zijn betoog af met 'souse Goeltje en Peumpje'. Hij loopt met een koek door het huis en laat een spoor van kruimels achter. De hond stofzuigt er achteraan.

Kind1 is klaar met vervelen en besluit om met kind3 en kind4 te gaan spelen, lees vervelen. Al gauw wordt kind3 buiten gesloten en komt dan luid gillend en stampvoetend naar binnen. Kind4 doet erg kattig tegen mij, wordt er gezegd door haar. Degene die juist het toonbeeld van kattig is. Inmiddels is het tijd voor fruit en drinken. Natuurlijk gaat er een beker om. Dit keer van kind3. Terwijl ik het aan het opruimen ben, besluit kind4 dat ze zelf wel drinken kan pakken en nog beter, zelf kan inschenken ook. Dat ze een beetje heeft geknoeid is niet erg, dat poetst ze met de handdoek wel even af en daarna hangt ze de handdoek weer terug. Kind2 gaat met de treinbaan spelen en ik leg een mooie, lange baan voor hem. Kind4 vindt dat het beter kan en breekt er even een paar baantjes tussenuit, maar vergeet ze terug te leggen. Dus kind2 is boos en zit te gillen en roepen 'mij trein doet het nie'. 

Ik hoor een poes miauwen en kind3 heeft voor de zoveelste keer een poes in de houdgreep vast. Nog voor ik kan zeggen 'laat die poes met rust' , ziet ze dat ik kijk en zegt dat de poes het zelf wou. Na het fruit en drinken besluiten kind3 en kind4 samen met de make-up te gaan spelen. Kind3 wil kind4 mooi maken en daarna mag kind4 kind3 mooi maken, maar ik weet nu al dat ze dit dan ineens niet meer wil. Dus ze mogen elkaar niet mooi maken, alleen zichzelf. Het grote geklieder en het betere schilderwerk begint. Over het eindresultaat zijn de meningen verdeelt, maar ik hoef gelukkig niet naar buiten met ze. Niemand die het ziet en we wassen het er vanavond gewoon weer af. 

Kind2 heeft gepoept en ik besluit hem boven te gaan verschonen. Als ik beneden kom, zie ik kind4 in de gang staan. Ze vond de make-up toch niet zo mooi en heeft het met billendoekjes eraf gehaald. Het was echter teveel voor een doekje, ook voor twee doekjes, maar met een heel pakje lukte het net. Zelfs de vloer en de spiegel konden er nog mee gepoetst worden. Ze heeft ze ook in die volgorde, vloer dan spiegel, gepoetst. Ik zucht. Ik zucht nog eens heel diep. Adem in, adem uit. Weer hoor ik een poes miauwen en weer zit kind3 zo ongeveer bovenop de poes. Poes wilde echt zelf bij haar komen liggen...Kind2 loopt naar zijn pictobord en vraagt of hij naar de boedejij mag. Kind1 heeft de salontafel weer binnen teenbereik gezet en hangt weer als een soort van brug tussen de bank en de tafel. Dit keer met zijn tablet op zijn buik. 

Ik kan hier nog een hele lange blog van maken, dit is pas een dagdeel en een dag in huize Jansen duurt altijd erg lang. Maar ik besluit dat het genoeg is geweest. Ik ben er even klaar mee. Ik ga douchen. Baaaart, roep ik, kom jij uit bed, ik ga douchen. Manlief sjokt half slapend naar beneden. Nog net voor ik de douche in stap, hoor ik een poes miauwen, kind4 krijsen, kind2 vragen of hij naar de boedejij mag en kind1 valt met een plof op de grond.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten