Die Daan van ons...doet ons nog steeds versteld staan. Sinds hij op school zit, gaat hij met sprongen vooruit. Geen sprongetjes, maar hele sprongen zijn het. Hij doet het supergoed en je ziet hem groeien. In alles. Zo ook in zijn emotionele ontwikkeling.
Meneer kan voortaan aardig boos zijn als iets niet volgens zijn plan gaat. Hij bepaalt graag hoe het hier allemaal moet en iedereen moet naar hem luisteren. Nu zijn het hier allemaal wel van die regelaars, die het graag voor een ander regelen, maar de grootste moeite hebben om het voor zichzelf geregeld te krijgen. Aangezien hij echt in een imiteer en kopieerfase zit, is het dus niet zo vreemd dat hij dit ook doet.
Ik kan er soms wel de humor van inzien, maar dat is meestal als het niet bij mij gebeurt. Zo zette hij laatst de televisie uit. Hij ging naar beneden, vond dat het tijd was dat de rest ook mee naar beneden ging en zette zonder pardon de televisie uit. Nog wel op het spannendste moment! Wat volgde kan ik hier alleen maar neerzetten in tekens zoals deze #$*@!!
Ook de emoties beginnen een beetje door te dringen. Maar ook hier geldt dat alleen hij die heeft. Dat andere ook hun emoties kunnen hebben, is nog net iets te hoog gegrepen voor hem. Vaak hoor ik aan wat hij zegt, Juul er in terug en aan hoe hij doet, zie ik Pleun. Hij maakt er ene mooie combinatie van, maar het is wel duidelijk naar de andere kinderen en naar ons toe. Zo ook die ene keer...
Het is ochtend, tijd om te gaan ontbijten. We kunnen aan tafel, de tafel is gedekt. Daan hangt, samen met Juul, voor de televisie. Ik vraag aan Gijs of hij de tv uit wil zetten en Gijs doet dit. Daan begint te mopperen. 'Sijs, jij tout, moppert ie, ikke boos jou.' Hij herhaalt deze zin wel tig keer, zoals hij dat wel vaker doet. In afwachting op een reactie van Gijs of desnoods van iemand anders. Om zijn zin nog kracht bij te zetten, kruist hij zijn armen voor zijn borst en zegt luidruchtig 'soo!' Gijs begint te piepen tegen mij, Daan zegt dat ik stout ben. Ik zag dat Daan niet eens weet wat stout precies betekent en dat hij maar net moet doen alsof hij Daan niet hoort.
Eenmaal met zijn allen aan tafel is Daan zijn boze bui nog niet helemaal gezakt. Hij begint weer over de tievie. Over boos en tout. Hij is alleen vergeten in welke volgorde je het ook alweer moet zeggen. Hij kijkt Gijs nog een keer aan en zegt 'Soo Sijs, ikke tout op jou!' Dat we allemaal hard moeten lachen, maakt het nog vreemder. Hij snapt er nu helemaal niks meer van. Ik aai hem over zijn rug en zeg tegen hem 'dat was wel erg boos van Gijs he?' 'Ja' is daarop zijn antwoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten