Walkman

Jaren geleden, toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde en nog geen verkering had, had ik het plan opgepakt om iets aan mijn conditie te gaan doen. Bijkomend voordeel zou dan vast ook zijn, dat ik hier en daar wat af zou vallen. Plaatselijk natuurlijk en precies daar waar ik zou willen. Net zoals eerder beschreven in mijn blog over vakantie, nam mijn fantasie me ook toen in het ootje. Dat ik dacht dat ik, na een keer, meteen een barbielijf zou hebben, wijt ik aan mijn onervarenheid en mijn leeftijd. Ik was tenslotte nog net geen vijftien jaar oud. Piepjong dus.

Ik had besloten om te gaan joggen. Joggen? Wat is dat nou weer, hoor ik de meeste mensen denken. Zolang is het al geleden dus. Toen je hardlopen nog joggen noemde. En je dat ook nog in een joggingbroek deed en niet in een pak wat ze nu een huispak noemen. Gewoon een simpele effen joggingbroek , zonder toeters en bellen. En al helemaal zonder glittertjes. 

Ik zag mensen regelmatig joggen en erg moeilijk zag het er niet uit. Dus waarom zou ik dat niet kunnen? Op een zaterdagochtend was het zover. Ik had eerst gekeken hoe het weer er buiten uit zag, maar er stond een lekker zonnetje, dus dat zag er goed uit. Ik hees me in mijn joggingbroek, deed een t-shirt met korte mouwen aan, daarover heen een sweater en tot slot mijn fleurige bodywarmer met bloemetjes. Jaja, dat dan weer wel! Geen glittertjes op mijn joggingbroek, maar wel bloemetjes op mijn bodywarmer. Als ik het warm had, zou ik mijn trui wel uit doen en om mijn middel knopen.

Compleet met zweetband en flesje water liep ik de trap af. Oh, bijna iets vergeten. Mijn walkman. Voor degene onder ons die nu met hun oren zitten te klapperen, dat is de voorloper op de de mp-3 speler, mp-4 speler, ipod of hoe je zo'n ding noemt. Je kon er casettebandjes op beluisteren. Casettebandjes die je zelf had samen gesteld door naast je radio te zitten en op het juiste moment op 'rec' en 'stop' te drukken. Enige nadeel was wel dat de dj vaak net iets te lang door je favoriete nummer heen kletste. zodat je nummertjes altijd met dat gezever van die man begonnen voor je het pas echt hard kon zetten. Voordeel was dan weer wel dat je vooruit kon spoelen en dat, als je geluk had, je precies op het juiste moment op play had gedrukt en je liedje op het goede moment begon. Zo niet, kon je weer terugspoelen en toch weer vooruit. Natuurlijk had ik dit alles op mijn kamer goed voorbereid. Mijn casettebandje stond precies goed ingesteld.

Toen ik de keuken in liep, keken mijn ouders iets of wat verbaasd op. Wat ga jij doen, vroeg mijn moeder nog.Ja duh, kun je dat niet zien dan, vroeg ik terwijl ik op mijn outfit wees. Ik ga joggen. Het wordt tijd dat ik iets aan mijn conditie ga doen zei ik vastbesloten. Oke dan, succes was het antwoord. Mijn moeder moet ongetwijfeld een lachstuip hebben gekregen toen ik weg was. Een aantal maanden daarvoor was ik namelijk ook mee gaan joggen. Samen met mijn moeder, een buurvrouw uit de straat en mijn zusje. Na de eerste vijfhonderd meter moest het gezelschap al stoppen voor mij. Ik hijgde namelijk alsof ik er al tien kilometer op had zitten. Toen stopten ze nog. De keren daarna deden ze dat niet meer. Ik had namelijk last van steken, mijn voet had ik gezwikt, maar dat wist ik niet zeker, ik moest mijn neus snuiten en ik had heel veel dorst. Waar de andere drie de hele ronde van onze woonwijk uitjogden, besloot ik de kortste weg naar huis te nemen en zo wandelde ik in een rustig tempo weer de weg terug die ik net had gejogd. 

Dus toen ik weg was, compleet in jog-outfit, zal mijn moeder zich kapot hebben gelachen. Mijn vader waarschijnlijk ook, maar die deelde de vorige jog-ervaring van mijn moeder niet. Het kon met niet schelen en ik wandelde kalmpjes de oprit van ons huis af. Vanaf de straat zou ik pas echt beginnen. Rustig aan opbouwen. Daar ging ik. Hup, play en de walkman sprong aan. Het enige wat ik hoorde was ruis. Ik stopte, er zat geen bandje in. Oja, dat had ik eruit gehaald om goed te zetten en zat vast nog in de stereotoren. Dan maar zonder muziek. Ik begon weer met rennen. Adem in door je neus, adem uit door je mond. Pffffffft. Wat had ik het warm, weer stopte ik, deed mijn trui uit en knoopte deze om mijn middel. Opnieuw begon ik met rennen, beetje harder en nog wat harder, zodat ik een behoorlijk tempo had. Mijn trui zakte alleen iedere keer af, het zweetbandje zakte steeds voor mijn ogen en tot overmaat van ramp, knalde mijn walkman uit de bloemetjeszak van mijn bodywarmer op de stoep. Natuurlijk was het ding kapot. 

Ik was er helemaal klaar mee. Walkman kapot, trui die niet om mijn middel bleef hangen, zweetband die voor mijn ogen zakte. Flesje water vergeten en wat had ik het warm!! Ik ging naar huis. Voor vandaag was het wel genoeg. Langzaam opbouwen. Maar hoe meer ik ons huis naderde hoe meer tegenzin voor een volgende keer joggen op kwam zetten. Ik deed de achterdeur open. Mijn moeder keek me verbaasd aan. Nu al klaar? vroeg ze. Ja, zei ik, het ging wel goed, maar ze moeten me maar nemen zoals ik ben en ik stampte door naar boven.