Twijfels

Daan is net thuisgebracht en ik pak zijn communicatieschriftje. Hij heeft lekker gespeeld, logopedie gehad en sinds vandaag heeft hij een van zijn leerdoelen behaald. Hij kan zelf zijn schoenen en sokken uittrekken. Gemengde gevoelens overvallen me. Aan de ene kant ben ik supertrots op hem. Ons kind, waarvan jaren geleden werd gezegd dat hij nooit zelf zou gaan lopen en zwaargehandicapt was, ons kind kan na lang oefenen zelf zijn schoenen en sokken uittrekken. Nog nooit eerder ben ik daarmee zo blij geweest. Wetende dat Daan zijn schoenen niet te pas en te onpas uit zal trekken, zoals onze andere kinderen, vindt ik het een prachtig leerdoel. Weer een stukje dichterbij zijn zelfredzaamheid. Aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Ons kind, van zes jaar oud, kan zijn schoenen zelf uitdoen. Hoeveel meer heeft hij nog te leren en hoeveel gaat hij nog leren, want een ding is zeker. Eens houdt het natuurlijk op. Gelukkig is het gevoel van trots veel sterker en overheerst het mijn verdrietgevoel.

Niet alleen dit leerdoel heeft hij bereikt, maar ook op andere gebieden gaat Daan supersnel. Zijn spraak gaat met sprongen vooruit, nu alleen het articuleren nog, maar een kniesoor die daar op let. Doordat zijn spraak zo'n vooruitgang boekt, merken we ook dat Daan steeds beter verbanden gaat leggen. We hebben altijd wel gedacht dat Daan de taal wel begreep, maar om een of andere reden niet gebruikte, maar nu blijkt dat steeds meer waarheid te worden.Zijn geheugen is enorm.Doet ons versteld staan. Zo zingt hij allerlei liedjes. Van k3 tot sinterklaas, van kinderliedjes tot samson en gert. Hij kent ze na een paar keer luisteren allemaal. De melodie dan, want ook hier blijft de articulatie ver achter. Zomaar uit het niks klinkt vanaf de achterbank ineens 'opa bakkebaard' of 'zie ginds komt de stoomboot'. Zelfs nu nog, terwijl sinterklaas toch allang en breed met een cocktail op het strand ligt. We laten het hem zingen en glimlachen vol trots, complimenteren hem en horen vervolgens het volgende liedje weer.

Ook verbanden leggen gaat hem steeds beter af. Het regent buiten en alles is nat. Daan wil graag buiten spelen, maar ik antwoord dat buiten alles nat is. De logische reactie die dan volgt, doet mij even met mijn mond vol tanden staan en ik weet zo gauw niet wat te zeggen. 'Handdoek pakken.' Tja....Daan ziet zichzelf ook als volwaardig lid van ons gezin. Ook hij vindt dat hij zich met andere mag 'bemoeien'. Net zoals de rest dat tenslotte ook doet. Als Pleun niet snel genoeg komt, geeft hij ze even een zetje in de goede richting. Als Juul iets wil en afpakt, laat hij zich luid en duidelijk horen. En zegt hij 'nee mij.' Als iets niet lukt, horen we 'hep,hep'. Beetje vervelend alleen dat dat zachtjes wordt geroepen en bij ons niet altijd overkomt als een 'help' vraag.

Dus het gaat supergoed met Daan. En juist door dit alles komen bij mij de twijfels. Ga ik piekeren en nadenken. Misschien valt het toch allemaal wel mee met hem. Komt het allemaal wel goed en is hij gewoon een beetje trager van begrip. Hebben we alles maar wat overdreven en komt het allemaal wel goed. Misschien is er wel helemaal niks aan de hand. Waarschijnlijk hebben op zulke momenten mijn gevoel en mijn verstand strijd met elkaar, want natuurlijk weet ik ook dat er echt wel iets met Daan aan de hand is. En dat het niet meer goed komt, de achterstand die hij nu heeft, die kan hij onmogelijk inhalen. Zeg nooit nooit, maar dit is toch wel met enige zekerheid te zeggen. Het zou zo fijn om te weten wat er aan de hand is met hem. Om een diagnose te hebben en te weten wat ons in de toekomst nog te wachten staat. Dit maakt het zo onzeker en dan krijg je van die rare twijfels. Maar ondanks dat is er een ding wat ik wel zeker weet. Ons kind komt er wel, een heel eind althans en dat helemaal op zijn eigen manier...