Buro

Zo vlot als het schrijven me een tijd terug afging, zo moeizaam gaat het nu. In mijn hoofd is het een grote puinhoop. Het meest nog lijkt het in mijn hoofd op een kantoor met een buro. Een buro dat vol ligt met notities van nog te lezen stukken, post-its met niet-te-vergeten-dingen en briefjes van nog-te-doen-dingen. Op dat buro staat een ventilator. Normaal gaat alles goed, liggen de briefjes bij de briefjes, de notities liggen op volgorde van hoogste prioriteit en de post-its zijn wel her en der opgeplakt, maar die weet ik zonder problemen terug te vinden. Maar iemand heeft de ventilator aangezet. Wie, dat durft niemand te zeggen. Een ding is zeker, ikzelf was het niet. Maar de ventilator staat aan en niet zomaar op stand een. Nee, gewoon op de hoogste stand.

Briefjes, post-its en notities liggen bezaaid over de vloer, dwarrelen door de lucht langzaam naar beneden. Niks is meer netjes en geordend. Het overzicht is weg en het is een grote puinhoop. Ik weet niet waar te beginnen met opruimen en ordenen. Ik weet niet meer wat belangrijk is en wat nog even kan wachten. Op dit moment is het een kwestie van doorbikkelen. Hopen dat het snel zijn vruchten afwerpt en ik alles weer op een rijtje krijg. Maar op welke manier, dat weet ik nog niet.

Het is druk in mijn hoofd. Waar moet ik toch als eerste mee beginnen? Er zijn zoveel dingen die ik nog 'moet'  doen van mezelf. Om maar niet te spreken van alle dingen die ik probeer te onthouden. Verjaardagskadootje kopen, voor iemand waarvan ik niet eens weet of we naar die verjaardag kunnen gaan. Bellen naar het ziekenhuis, wanneer was de afspraak met de kinderarts ook alweer? Oppas regelen voor drie kinderen, want de vierde wordt geopereerd. Bellen naar het dagverblijf, want er zijn wat dingen onduidelijk over het zorgplan van Daan. Tijd voor onszelf inplannen, eetafspraak maken en oppas regelen. PGB van Daan invullen, controleren, verantwoordingsformulier uitwerken en opsturen. Boodschappenlijstje maken, boodschappen doen. Sociale kontakten op peil houden, even 'gewoon' Bart en Claudia zijn. Mee naar de sportvereniging en de zwemles, laten voelen dat ik geïnteresseerd ben in ze, ook al is het niet mijn ding. Tijd en aandacht geven aan de kinderen die ze verdienen. Met zijn allen op uitstap, maar ook individuele aandacht. Dat zijn zomaar even een paar notities, briefjes en post-its die naar beneden dwarrelen.

Om nog maar niet te spreken over al het gepieker. Ben ik wel lief genoeg voor mijn kinderen? Mopper ik niet teveel op ze? Krijgen ze de aandacht die ze verdienen?  Doe ik genoeg om Daan zich optimaal te laten ontwikkelen? Haal ik er alles uit wat er in zit? Zullen ze later terugkijken op een fijne jeugd? Doe ik wel mijn best in onze relatie? Zorg ik wel goed voor hem? Leef ik genoeg met hem mee? Zeur ik niet teveel? Hebben we nog genoeg tijd voor elkaar? Om bij te praten en te weten wat ons bezig houdt. Heb ik te weinig interesse in andere getoond? Waardoor ze nu ook geen interesse in ons tonen? Wat doe ik verkeerd? Of ligt het niet aan mij, maar aan de ander? Waarom kunnen mensen zo kort door de bocht reageren? Schreeuwen ze om aandacht met iets wat voor mij een lachtertje is? Hoe zal onze toekomst eruit zien? Hoe zal Daan zijn toekomst eruit zien? Kan iemand mij vertellen hoe je met de dag kan leven? Hoe je niet tever vooruit moet kijken, omdat je daar toch geen grip op hebt. Wie kan mij vertellen hoe het straks toch allemaal verder gaat als er geen geld meer is voor PGB? Geen geld voor de juiste zorg voor Daan. Wat moet ik doen met al mijn zorgen en verdriet? Waarom speelt het nu ineens weer meer op? Is er iemand die kan vertellen wanneer het ophoudt en het eindelijk de juiste plek in mij heeft gevonden?

Ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat als eerste te doen. Wat moet ik bewaren, nog eens nalezen en wat kan er in de prullenbak? Wat is er belangrijk of onbelangrijk? Waar moet ik meteen mee aan de slag en wat kan er nog even wachten? Op welke manier ga ik de briefjes, post-its en notities netjes ordenen? Maak ik stapeltjes op volgorde van binnenkomst of gooi ik alles in de prullenbak en begin ik weer van voor af aan? Een ding weet ik zeker. Mijn gezin is het allerbelangrijkste. Dus zet ik de ventilator uit, doe mijn jas aan en trek de deur van mijn kantor dicht. Ik ga naar huis!