Soms heb je van die gesprekken gevoerd, dan helpt alleen nog een stuk chocolade.Dan kunnen die kilo's die er zo dringend af moeten, je even niets meer schelen. Dat maakt dan toch geen verschil. Te zwaar of mooi op streefgewicht. Het interesseert me dan even helemaal niks. Troosteten noemt men dat. Ook dat interesseert me dan niet, hoe men die dringende behoefte aan chocolade noemt. Het enige wat voor mij telt, is dat het het verdriet misschien minder maakt. Gelukkig hebben we niet al te vaak van dat soort gesprekken. Toevallig hadden we vandaag wel weer zo'n dringende-behoefte-aan-chocolade-gesprek gehad.
Enige tijd geleden hebben Gijs en Juul diverse testen en onderzoeken gedaan. Juul deed deze omdat er nog steeds geen 100 % duidelijkheid was over haar gedrag en de zorgen die we nog steeds met en over haar hadden. Gijs vanwege twijfels vanuit school en de nodige 'stempels' die onze andere kinderen al met zich mee droegen. Vandaag was 'het' gesprek om deze uitslagen eens door te nemen.
Voor mij persoonlijk was het fijn dat Gijs er het grootste deel bij zat, het ging hem tenslotte ook aan, want hij was degene die de testen had gemaakt. Juist doordat hij erbij zat, heb ik niet het hele gesprek gesnottert, wat normaal wel het geval zou zijn geweest. Blijkbaar zorgen zulke gesprekken bij mij altijd voor een emotionele ontlading. Maar deze keer kon ik het goed blokkeren. ADD werd uitgesloten, daarvoor was Gijs op sommige testen te geconcentreerd bezig. Het onzekere, dwangmatige, vasthouden aan het bekende, altijd precies (tot in detail) willen weten wat er gaat gebeuren, wanneer en met wie, paste echter allemaal wel erg goed binnen het profiel van autisme. Echter niet helemaal, dus werd het gehouden op kenmerken van autisme. Er moet echter wel naar gehandeld worden, ook vanuit school. Dit geeft hem namelijk de meeste duidelijkheid. Op zich niks vreemds voor ons, alleen dat het hardop wordt uitgesproken, doet altijd een beetje verdriet.
Ook Juul had testen gemaakt. Vorig jaar al, waaruit toen naar voren kwam dat Juul ADHD heeft, een si-stoornis, een begaafd IQ en sterke vermoedens van dyslexie. De twijfels over wel/geen autisme bleven echter aanwezig. Bij ons, bij school,bij de zorgboerderij, bij de thuisbegeleidster, bij onze pgb-er. Iedereen zag en merkte iets. Niemand kon er precies de vinger opleggen. Nadat Juul eind vorig jaar medicijnen heeft gebruikt voor haar ADHD en dit averechts bleek te werken, is er op advies verder onderzoek gedaan. Vandaag werd duidelijk dat Juul toch echt ASS heeft en het zeer waarschijnlijk niet gaat redden op een reguliere basisschool. Er zal intensieve therapie geboden moeten worden, om enigszins grip op haar houding te krijgen om haar te leren dat er meer is dan alleen haar wereldje.
Ondanks dat we deze vermoedens al wel hadden en ook wel hadden verwacht dat dit de uitslag zou zijn, is het toch weer even een klap in je gezicht dat je vermoedens hardop worden uitgesproken. Wat je denkt wordt bevestigd en je kunt nu niet meer doen alsof het alleen maar vermoedens zijn en ze eigenlijk een normaal doorsnee kind is. Tegelijkertijd weet je uit ervaring ook dat je met alleen een diagnose er niet bent. Je stapt weer in voor een ritje in de achtbaan, niet wetende wanneer je weer even uit mag rusten en de achtbaan weer wat zachter gaat rijden als je alles weer een beetje op orde hebt. Misschien is dat wel de emotionele ontlading die er bij mij altijd volgt na zo'n chocolade-gesprek. Onze kinderen zijn natuurlijk allemaal goed zoals ze zijn. Met en door hen zijn wij tenslotte het bijzondere gezin geworden waar we zo trots op zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten