Zo'n twee jaar geleden kreeg ik van Gijs een briefje. Hij had het zelf geschreven. Gelukkig vertelde hij er zelf bij dat het een grappig liedje was, wat op een liedje leek wat in die periode veel op de radio werd gedraaid. Ik was blij met zijn toelichting, want nu wist ik enigszins in welke hoek ik het moest zoeken. Ik staarde naar de letters die over het papier heen dansten.
Hij was netjes links bovenin begonnen, maar de zin eindige met een grote boog zo'n 4 cm lager. De grootte van de letters varieerde van zo klein tot zo groot. En stonden net zo schots en scheef als de zinnen. Alles was wel netjes aan elkaar geschreven, maar ik kon niet ontdekken of het nu een lus was of een stokje. Er stond een woord, of waren het er twee, in dat ik zelfs helemaal niet herkende. Zelfs als ik door de oogharen van mijn wimpers tuurde, werd het me nog steeds niet duidelijk welk woord daar nu toch stond. Voo en Rnhuis. Mijn hersenen maakten overuren, want er stond een jongetje trots en hoopvol naar me te kijken. Zou mama, het liedje herkennen en het ook grappig vinden?
Ineens viel het kwartje. Er stond 'voornhuis'. Maar wat is toch in vredesnaam een voornhuis? Uiteindelijk heb ik Gijs eerlijk verteld dat ik het niet helemaal kon lezen. Of hij me wilde helpen.
Het bleek te gaan om het liedje 'ik laat je thuis, achter het fornuis.' Op de melodie van 'ik neem je mee.' Pas toen ik deze informatie van hem kreeg, viel alles op zijn plek en kon ik zijn brief lezen. Ik heb hem bewaard, zodat hij deze later nog eens terug kan lezen. En als hij het dan niet meer kan lezen, zal ik hem er wel bij helpen.
Dit is maar een voorbeeld, maar ik kan er nog veel meer opnoemen. Het lezen en schrijven, spelling en taal, ging bij Gijs niet zo soepeltjes als het rekenen. Onze vermoedens werden alleen maar meer en meer bevestigd. Na diverse gesprekken met school, de slechtere cito scores en de nodige hulp van school en een logopediste, werd Gijs dan eindelijk doorgestuurd voor een onderzoek naar dyslexie. Hij kreeg twee testen. Een IQ-test en een taal en spellingstest. Gisteren was het eindgesprek.
Onze vermoedens werden bevestigd. Gijs heeft inderdaad dyslexie. Wat waren we blij met deze stempel. Hij krijgt een dyslexie verklaring, voor de rest van zijn leven. Hiermee kan hij meer tijd krijgen bij proefwerken of tekst mogen luisteren in plaats van te lezen. Dit is eigenlijk meer van belang voor de middelbare school. Nu is het zaak dat we samen met school en de logopediste gaan kijken naar de juiste begeleiding voor hem op school.
Eenmaal thuis hebben we Gijs meteen verteld dat hij dyslexie heeft. Pas toen zagen we wat voor een zware last er op zijn schouders heeft gerust. Hij vond het verschrikkelijk dat hij zo zijn best deed, maar het lukte niet. Hij snapte niet waarom het rekenen hem zo vlot af ging, terwijl het lezen en de spelling hem zoveel moeite kostten. Hij schaamde zich ervoor. Hij begon te twijfelen aan zichzelf en hij werd onzeker. Opgelucht haalde hij adem. Dus ik kan er niks aan doen, vroeg hij. Nee lieve Gijs, daar kun je niks aan doen. We weten nu waarom het zo moeilijk is voor je en je zult nog steeds heel hard moeten werken voor taal en spelling. Maar we kunnen nu ook de juiste begeleiding in gaan zetten om je voor te bereiden en om je te leren hoe het wat makkelijker kan worden. Vrolijk ging hij vanmorgen naar school. Hij heeft zelf zijn juf geïnformeerd en verteld dat hij opgelucht was.Veel zal er niet veranderen voor hem, maar alleen de bevestiging al heeft hem zekerder van zichzelf gemaakt. En dat is alle moeite zeker waard geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten