Daan

donderdag 5 juli 2012

Jarig

Vandaag ben ik jarig. Het is een dag zoals vele andere. Vroeger was ik zenuwachtig, vaak al weken van te voren. Op school wist ik dat ik na Karlijn jarig was, nog twee weken en dan was het mijn dag. Twee weken lang leefde ik toe naar mijn verjaardag. Ik vertelde tegen iedereen die het maar horen wilde, dat ik bijna jarig was. Dacht diep na over de traktatie, die uiteindelijk hetzelfde werd als het jaar daarvoor (ijsjes, die mijn moeder kwam scheppen), wat voor kadootjes ik zou krijgen en wat ik met mijn kinderfeestje zou gaan doen en wie ik uit ging nodigen. Wat een speciale periode was dat. Met als hoogtepunt natuurlijk DE dag zelf. Wakker gezongen worden door mijn ouders en zusje, kadootjes, mooie kleren, iedereen die lang zal ze leven voor me zong en natuurlijk een lekkere taart met kaarsjes die uitgeblazen moesten worden. Hoe anders is het nu?

Ik word nog steeds wakker gezongen, eerst door mijn lieve man en onze kindjes. Later door mijn ouders, door de telefoon. Ik krijg kadootjes en de glunderende gezichtjes van mijn kinderen zijn me het meest waard. Maar daarna is het vaak een gewone dag. Manlief gaat werken, heeft deze keer zelfs een erg belangrijke bijeenkomst en weet niet hoe laat hij thuiskomt. Daan moet nog steeds klaar staan voor de taxi, want zijn 'school' heeft nog geen vakantie. De andere drie verwachten een animatieprogramma en maken ruzie met elkaar. Het is een dag zoals vele andere. Ik voel me niet jarig, het speciale verjaardagsgevoel ontbreekt. Alles gaat gewoon door, terwijl vroeger de tijd toch echt even stil leek te staan.

Wat lijkt het me heerlijk om nog eens dat speciale verjaardagsgevoel te voelen, echt jarig te zijn en de hele dag te stralen. Het maakt me een beetje weemoedig als ik terug denk aan mijn verjaardagen van vroeger, maar waar komt dat door? Mis ik dat speciale verjaardagsgevoel? Of is het iets anders. Het besef van ouder worden. Het onbezorgde is weg. Er zijn teveel zorgen om nog onbezorgd te kunnen genieten. Als het aan mij lag, zou ik het liefste deze dag zo snel mogelijk voorbij zien gaan, maar voor onze kinderen ben ik wel jarig. Zij voelen dat speciale feestgevoel nog wel en dat maakt dat ook ik me weer een beetje jarig voel. Zo wordt het toch nog een speciale dag. Om toch nog dat speciale gevoel van vroeger een beetje terug te krijgen, schrijf ik deze blog. Nu vertel ik niet meer tegen iedereen dat ik jarig ben vandaag, nu kan iedereen het lezen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten